نامه سی و ششم نادر ابراهیمی

یادبان روزھای خوب!
آیا آن گلدان کوچک سفال لعاب خورده ی آبی که از لالجین خریدیم  و چه سفری بود واقعاً  و آن گل بسیار نادر
پُرخاری که من از آن سوی قله ی توچال برایت آورده بودم و شباھت ھایی به خود من داشت  با آن زخم زبان
ھایی که گھگاه می زنم  به یادت ھست؟
گلدان ، یک روز به ناگھان شکست
و گل ھا که خشک خشک شده بودند، مثل غبار پراکنده شدند و از میان رفتند.
چه عیب دارد؟
مگر خاطره ی یک گلدان سفال آبی لالجین با گلی نادر و پُرخار ، به قدر خود آن گل و گلدان، دوست داشتنی
نیست؟
تازه، گمان می کنم که گلِ خاطره، خار ھم ندارد، ھمانگونه که گلدان خاطره، ناشکستنی ست.
عزیز من!
بیا خاطرات مشترک مان را ھرگز به دست باد نسپریم!