نامه سی و یکم نادر ابراهیمی

عزیز من!
از این که این روزھا، گھگاه ، و چه بسا غالباً به خشم می آیی، ابداً دلگیر و آزرده نیستم.
من خوب می دانم که تو سخت ترین روزھا و سال ھای تمامی زندگی ات را می گذرانی؛ حال آن که ھیچ یک از
روزھا و سال ھای گذشته نیز چندان دلپذیر و خالی از اضطراب و تحمل کردنی نبوده است که با یادآوری آنھا،
این سنگ سنگین غصه ھا را از دلت برداری و نفسی به آسودگی بکشی...
صبوریِ تو...صبوریِ تو...صبوریِ بی حساب تو در متن یک زندگی نا امن و آشفته، که ھیچ چیز آن را مفرح
نساخته است و نمی سازد ، به راستی که شگفت انگیز ترین حکایت ھاست...