نامه بیست و دوم نادر ابراهیمی

عزیز من!
گاھی که از روند روزگار، زیر لب، شکایت می کنی، و اظھار تعجب از این که زندگی، با من و تو نیز ، گھگاه، سر
مدارا نداشته است، این گونه به نظر می رسد که تو ھنوز ھم، زندگی را چیزی مستقل از زندگان می بینی، که
به راه خود می رود و آنچه خود می خواھد انجام می دھد؛ و این، البته خوب می دانی که درست نیست. ما بر
سر این مسأله، سالھاست که به وحدت نظر رسیده ایم و اراده به تردید نیز نکرده ایم:
زندگی، در بسیاری از لحظه ھا، عاری از ھر نوع معنا و مفھومی ست. این، ما ھستیم که با مجموعه ی
عملکردھایمان به زندگی معنا و مفھوم می بخشیم. زندگی، به خودی خود، نه بد است نه خوب، نه تلخ است
نه شیرین، نه ظالمانه و نه سرشار از عدالت...
انسان، فقط یک موجود زنده نیست؛ بلکه خود، ھم زنده است و ھم زندگی ست.
می دانم...راست می گویی... این سخنان را بارھا و در ھر جا که توانسته ام گفته ام؛ و نیز گفته ام که این
حوادث نیستند که انسان را امیدوار یا ناامید می کنند؛ این طرز نگاه کردن ما به حوادث است و زاویه ی دید ما،
که مایه ی اصلی یأس و امید را می سازد.
انسان ھنوز یاد نگرفته آنگونه به حوادث نگاه کند که تلخ ترین و دردناک ترین آنھا راھشیارکننده، نیرودھنده،
تجربه بخش، برانگیزنده و آینده ساز ببیند.
استخراج قدرت از درون ضعف، استخراج ایمان از قلب بی ایمانی، بیرون کشیدن آرامش از اعماق آشفتگی ھا، و
تراشیدن و سخت تراشیدن سنگ حجیم و بی قواره ی سرخوردگی ھا، آنگونه که از درون آن ، پیکره ی صیقل و
سنگی و استوار دلبستگی به آینده بیرون کشیده شود - این، وظیفه ی انسان عصر ماست، و این وظیفه ی من
و توست به عنوان آدمھایی که ناگزیر، عصر خویش را پذیرفته ایم و با آن درگیر شده ایم.
بانوی من!
باور کن که این نگاھی بسیار فلسفی، پیچیده و عمیق به زندگی و ارزش ھای آن نیست، این فقط ساده نگاه
کردن است؛ ساده و صادقانه و سازنده نگاه کردن.
ما روزگار خویشتنیم، زمان و زمانه ی خویشتنیم، و جایگاه خویشتن.
ما نفس زندگی ھستیم، و ماده ی زندگی، و روح زندگی...
آیا زندگی را چگونه می خواھی؟
ما را آنگونه بخواه، و ما را آنگونه که می خواھی بساز!
از ھم امروز
از ھمین حالا...