نامه هشتم نادر ابراهیمی

عزیز من!
بی پروا به تو می گویم که دوست داشتنی خالصانه ، ھمیشگی، و رو به تزاید، دوست داشتنی ست بسیار
دشوار - تا مرزھای ناممکن - اما من نسبت به تو، از پس این مھم دشوار، به آسانی بر آمده ام ؛ چرا که خوبی
تو، خوبی خالصانه، ھمیشگی و رو به تزایدی ست که امر دشوار را بر من آسان کرده است و جمیع مرزھای
ناممکن را فرو ریخته.
امروز که روز تولد توست، و حق است خانه را به مبارکی چنین روزی گل باران کنم، اگر تنھا یک غنچه ی
فروبسته ی گل سرخ به ھمراه این نامه کرده ام دلیلش این است که گمان می کنم، عصر ، بچه ھا ، و شاید
برخی از دوستان و خویشان، با گلھایشان از راه برسند. و این، البته، شرط ادب و مھمان نوازی نیست که ما،
ھمه ی گلدانھا را اشغال کرده باشیم.
گلدان ، خانه ی محبت دوستان ماست