نامه چهارم نادر ابراهیمی

ھمقدم ھمیشگی من!
مطمئن باش ھرگز پیش نخواھد آمد که تو را دانسته بیازارم یا به خشم بیاورم.
ھرگز پیش نخواھد آمد.
آنچه در چند روز گذشته تو را رنجیده خاطر و دل آزرده کرده است
مرا، بسیار بیش از تو به افسردگی کشانده است.
و مطمئن باش چنان می روم که بدانم - به دقت - که چه چیز ھا این زمان تو را زخم می زند
تا از این پس، حتی نا دانسته نیز تو را نیازارم.
ما باید درست بشویم.
ما باید تغییر کنیم...