آن چه انسان هرگز نخواهد فهمید این است که چگونه در مقابل کسی که ما را آفریده و همه چیز ما از اوست مسوول خواهیم شد و او از ما بازخواست خواهد کرد ؟!؟!؟
دانستن و از مسئولیت فروگذار نکردن و آن را به دیگران محول نکردن از نشانه های والا بودن است.
ای عزیز!
انسان، آھسته آھسته عقب نشینی می کند
ھیچ کس یکباره معتاد نمی شود
یکباره سقوط نمی کند
یکباره وا نمی دھد
یکباره خسته نمی شود، رنگ عوض نمی کند، تبدیل نمی شود و از دست نمی رود.
زندگی بسیار آھسته از شکل می افتد
و تکرار و خستگی، بسیار موذیانه و پاورچین رخنه می کند.
باید بسیار ھوشیار باشیم و نخستین تلنگرھا را ، به ھنگام و حتی قبل از آنکه ضربه فرود آید، احساس کنیم.
ھرگز نباید آن روزی برسد که ما صبحی را با سلامی محبانه آغاز نکنیم .
خستگی نباید بھانه ای شود برای آنکه کاری را که درست می دانیم، رھا کنیم و انجامش را مختصری به تعویق
اندازیم.
قدم اول را، اگر به سوی حذف چیزھای خوب برداریم، شک مکن که قدم ھای بعدی را شتابان بر خواھیم
داشت.
ما باید تا آخرین روز زندگی مان که اینگونه به دشواری بر پا نگھش داشته ایم تازه بمانیم.
به خدا قسم که این حق ماست.
مردآن است که هر بار او را بیازمایند زودجوش بی غش تر از پیش ار بوته ی آزمون بیرون آید .
اگر انسان‌ها در طول عمر خویش فعالیت مغزشان به اندازه یک میلیونیوم معده‌شان بود، اکنون کره زمین تعریف دیگری داشت.»