عیب گرفتن آسان است با نو، عیب گرفتن آسان است.
حتی آن کس که خود، تمام عیب است و نقص و انحراف، او نیز می تواند بسیاری از عیوب دیگران را بنماید و
برشمارد و چندان ھم خلاف نگفته باشد.
عیب گرفتن، بی شک آسان است بانو؛ عیب را آن گونه و به آن زبان گرفتن که منجر به اصلاح صاحب عیب شود
، این کاری است دشوار و عظیم، خیرخواھانه و درد شناسانه...
ما، این زمان، بیھوده است که در راه یافتن انسان بی نقص مطلق، زمین را جستجو کنیم.
زندگی زراندیشانه ی امروز، مجال یکسره خوب بودن، کامل عیار بودن، حتی در ذھن ھم انحراف و اندیشه ی
باطلی نداشتن را از انسان گرفته است.
انقلاب، به سر دویدن است، اصلاح، متین و آرام رفتن؛ و به ھر صورت از شتاب که بگذریم، قدم پیش قدم باید
گذاشت.
اینک، می توانیم، تنھا در راه ساختن کم عیب ھا قدم برداریم نه خوبان مطلق معصوم.
و تو ، با چه مشقتی، انصافاً در طول این سال ھای ستمبار استخوان شکن، کوشیده ای که از من موجودی کم
عیب بسازی، یا دست کم آگاه بر عیوب خویش؛ کاری که من، در حق تو ھرگز نتوانستم گر چه باورم ھست که
تو در قیاس با من ، بسیار کم عیب پرورش یافته ای.
بانو!
من بی بزرگ تر بزرگ شدم: خوب اما معیوب.
تو اما ھیچ کس نمی تواند به دقت بگوید که تحت تأثیر کدام مجموعه عوامل ، این گونه شدی که ھستی:
عصبی، تلخ، خوددار، خاموش، زودرنج،در آستانه ی افسردگی، و با این ھمه سرشار از نیروی کار و ایثار؛
سرشار از خواست خدمت به دیگران، و ساخت انسان کوچکی که کنار تو زندگی می کند.
تو صبور نبودی بانو، صبور بودی.
تو تحمل نکردی، بل به ذات تحمل تبدیل شدی...
می دانم ای عزیز، می دانم...
در کلام من انگار که زھری ھست، و زخمی، و ضربه ای، که راه را بر اصلاح می بندد.
)به ھمین دلیل ھم من ھرگز مصلح افراد نبوده ام و نخواھم بود(.
اما در کلام تو، تنھا تلخی یک یادآوری محبانه ی تأسف بار ھست.
تو عیبم را سنگ نمی کنی تا به خشونت و بی رحمی آن را به سوی این سر پر درد پرتاب کنی و دردی تازه بر
جملگی دردھایم بیفزایی.
تو عیبم را یک لقمه ی سوزانِ گلوگیر نمی کنی که راه نفسم را ببندد و اشک به چشمانم بیاورد و خوف موت را
در من بیدار کند.
تو، مھم این است که به قصد انداختن و برانداختن نمی زنی، به قصد ساختن ، تجدید خاطره می کنی.
من اگر ھنوز ھم سراپا عیبم ، این به ھیچ حال دال بر آن نیست که تو راھت را به درستی نرفته ای، بل به
معنای خارا شدنِ عیوبی ست که من از کودکی و نوجوانی با خود آورده ام، و ھرگز، در زمان ھایی که روح،
انعطاف پذیری بیشتری داشت، آن را به جانب خوب و خوب تر شدن، منعطف نکردم...
باید که یک روز صبح، قطعاً و جداً، جدار سخت و سیمانی روحم را بتراشم، بی رحمانه و با یکدندگی، و بار دیگر
و شاید برای نخستین بار روحی بسازم به نرمی پر کاکایی ھای دریای شمال، به نرمی روح یک کودک گیلک،
به نرمی مه ملایم جنگل ھای مازندران، به نرمی نسیم دشت ھای پھناور ترکمن صحرا، و به نرمی نگاه یک
عاشق به معشوق...
و آنگاه، فرصت نوسازی خویشتن را به تو که در جستجوی این فرصت، عمری را گذرانده ای، بسپارم.
من باید، باید، باید که یک روز صبح چنین کنم.
حتی اگر آن روز ، روز مرگم باشد.
من نباید بگذارم که تو از این که چنین باری تا اینجا بر دوش ھای خویش کشیده ای احساس بیھودگی کنی.
نباید بگذارم که بی سوغات از این سفر باز گردی.
ما باید نخستین قدم ھا را به سوی انسان بی عیب برداریم
و نه قدم ھای بلند به سوی برشمردن عیوب ھمدیگر، به قصد آزردن، افسردن، کوباندن، له کردن، و به گریه
انداختن...
و نه به سوی قطع امید از خویش، از انسان...
نه...نه...
ما انسانیم، نه که عقرب کاشانیم.
ما افعی نیستیم با کیسه ھایی از زھر ناب خالص که اگر باشیم ھم باید آن کیسه ھا را پیش از روز بزرگ
ترک تنھایی، چون دندان ھای پوسیده و از ریشه به فساد آلوده و یکپارچه درد، به دور اندازیم.
عزیز من!
ما برای تکمیل ھم آمده ایم، نه برای تعذیب و تعزیر ھم.
این، عین حقیقت است
و حقیقتی تردیدنا پذیر...
به زودی خواھی دید که من چگونه از درون این قطعه سنگ عظیم حجیم بد ھیبت ، مجسمه ی یک آواز
مھرمندانه را بیرون می کشم...
یک آواز، به نرمی پر کاکایی ھا، به نرمی نگاه یک کودک گیلک، به نرمی نگاه یک عاشق صادق محتاج به
معشوق مھربان دست نیافتنی...
وقتی که بچه بودم هر شب دعا میکردم که خدا یک دوچرخه به من بدهد. بعد فهمیدم که اینطوری فایده ندارد. پس یک دوچرخه دزدیدم و دعا کردم که خدا مرا ببخشد.
عزیز من !
از این که می بینی با این ھمه مسأله برای سخت و جان گزا اندیشیدن، ھنوز و باز، ھمچون کودکان سیر،
غشغشه می زنم؛ بالا می پرم، ماشین ھای کوکی را کف اتاق می سُرانم، با بادکنک بادالویی که در گوشه ای
افتاده بازی می کنم و به دنبال حرکت ھای ساده لوحانه و ولگردانه اش، ولگردانه و ساده لوحانه می روم تا باز
آن را از خویش برانم، و ناگھان به سرم می زند که بالارفتن از دیوار صافِ صاف را تجربه کنم گر چه ھزاران بار
تجربه کرده ام، و با سرک کشیدن ھای پیوسته و عیارانه به آشپزخانه، دلگی ھای دائمی ام را نشان می دھم،
و نمک را ھم قدری نمک می زنم تا قدری شورتر شود و خوشمزه تر، مرا سرزنش مکن، و مگو که ای پنجاه
ساله مرد! پس وقار پنجاه سالگی ات کو؟
نه...
ھمیشه گفته ام و باز می گویم، عزیز من، کودکی ھا را به ھیچ دلیل و بھانه ، رھا مکن، که ورشکست ابدی
خواھی شد...
آه که در کودکی، چه بی خیالی بیمه کننده ای ھست، و چه نترسیدنی از فردا...
بانوی من!
مگر چه عیب دارد که انسان، حتی در ھشتادسالگی ھم الک دولک بازی کند، و گرگم به ھوا، و قایم باشک، و
جداً مگر چه عیب دارد؟ مگر چه خطا ھست در ... « اتل متل » و « نان بیار کباب ببر » اَکَردوکِر، و تاق یا جفت، و
این که برای چیدن یک دانه تمشک رسیده که در لابلای شاخه ھای به ھم تنیده جا خوش کرده است، آن ھمه
تیغ را تحمل کنیم؟
مگر کجای قانون به ھم می خورد، اگر من و تو، و جمع بزرگی از یاران و ھمسایگانمان
، در یک روز زرد پائیزی ، صدھا بادبادک رنگین را به آسمان بفرستیم و کودکانه به رقص ھای خالی از گناهِ آنھا
نگاه کنیم؟
بادبادک ھا، ھرگز ندیده ام که ذره ای از شخصیت آدم ھا را به مخاطره بیندازند.
باور کن!
اما شاید، طرفداران وقار خیال می کنند که بادبادک بازی ما، صلح جھانی را به مخاطره خواھد انداخت، و تعادل
اقتصاد جھانی را، و عدل و انصاف و مساوات جھانی را...بله؟
بانوی من! این را ھمه می دانن: آنچه بد است و به راستی بد است، چرک منجمد روح است و واسپاری عمل
به عقده ھا، نه ھواکردن بادبادک ھا...
ای کاش صاحبان انبارھای چرک منجمد و دارندگان عقده ھای حقارت روح نیز مثل ھمگان بودند. آن وقت، فکرش
را بکن که چه بادبادک بازی عظیمی می توانستیم در سراسر جھان به راه بیندازیم، و چقدر می خندیدیم...
بشنو، بانوی من!
برای آن که لحظه ھایی سرشار از خلوص و احساس و عاطفه داشته باشی، باید که چیزھایی را از کودکی با
خودت آورده باشی؛ و گھگاه، کاملاً سبکسرانه و بازیگوشانه رفتار کرده باشی.
انسانی که یادھای تلخ و شیرینی را ، از کودکی ، در قلب و روح خود نگه ندارد و نداند که در برخی لحظه ھا
واقعاً باید کودکانه به زندگی نگاه کند ، شقی و بی ترحم خواھد شد...
حبیب من!
ھرگز از کودکی خویش آن قدر فاصله مگیر که صدای فریادھای شادمانه اش را نشنوی، یا صدای گریه ھای مملو
از گرسنگی و تشنگی اش را...
اینک دست ھای مھربانت را به من بسپار تا به یاد آنھا بیاورم که چگونه باید زلف عروسک ھا را نوازش کرد...
قزوینیه زن میگیره، شب اول کلی مرام میگذاره و تریپ "لاو"(!) خانوم رو میبره بالاپشتبون و از همون درِ جلو مشغول میشه. زنه هم کلی حال کرده بوده، هی میگفته: چه ماه زیبایی، عجب ستاره‌هایی..! قزوینیه میگه: بالام جان خوب ستاره‌ها رو نگاه کن که از فردا شب باید گلهای قالی رو بشمری
اینجا آسمان ابریست ، آنجا را نمی دانم - اینجا شده پائیز ، آنجا را نمیدانم - اینجا فقط رنگ است ، آنجا را نمیدانم - اینجا دلی تنگ است ، آنجا را نمیدانم.